Jak unikać kontuzji podczas biegania

 

Biegamy dla poprawy samopoczucia, relaksu, poprawy sylwetki, oczywiście także dla zdrowia. Biegamy na coraz dłuższe dystanse, wielu z nas przygotowuje się do długich biegów, w tym maratonów i półmaratonów. 
 

Bieganie szybko przynosi satysfakcję, sprawia, że podnosi nam się nastrój. Po pewnym czasie odczuwamy rodzaj „uzależnienia” od biegu, co wynika oczywiście z zapotrzebowania na endorfiny wydzielane w czasie forsownego wysiłku. Entuzjazm, z jakim biegamy sprawia, że często zapominamy o zasadach, które minimalizują ryzyko urazu. 

Wśród nich bardzo ważne są zróżnicowanie techniki biegu, właściwe techniki rozciągania mięśni, a także uzupełnianie biegu innymi dyscyplinami sportu, szczególnie w czasie, kiedy przygotowujemy się do zawodów.

 

 

Warto zwrócić uwagę nie tylko na obuwie i techniki biegu, ale także teren, w którym biegamy i podłoże. W czasie, gdy zwiększamy dystans biegu, zakładamy nowe obuwie lub wprowadzamy nowe zróżnicowane zasady treningu, najczęściej dochodzi do „przeciążeń” i urazów. Wśród nich najbardziej powszechne są entezopatie, np. ścięgna Achillesa, rozcięgna podeszwowego, ścięgna podrzepkowego, lub mięśnia prostego uda. Wbrew powszechnemu mniemaniu, nie jest to „zapalenie” ścięgien a rodzaj zmian zwyrodnieniowych spowodowanych nieprawidłową przebudową ścięgna. Leczenie bywa długotrwałe i trudne, a nieprawidłowy przebieg gojenia zwiększa prawdopodobieństwo nawrotu lub utrwalenia się schorzenia. W pośpiechu lekceważymy nieraz niewielkie dolegliwości, początek entezopatii prawie zawsze jednak jest podstępny: ból zwykle pojawia się na początku biegu, po czym ustępuje lub znacznie zmniejsza się po przebiegnięciu kilku kilometrów.

 

 

Kiedy problem narasta, sięgamy często po archaiczne metody leczenia, w tym żele i maści zawierające leki przeciwzapalne, które w tych schorzeniach nie są skuteczne, w uszkodzonych ścięgnach bowiem nie toczy się proces zapalny. Aby właściwie rozpoznać i leczyć urazy sportowe, nie wystarczy dotknąć bolesnego miejsca i zbadać najbliższe stawy, na dysfunkcję tę składa się zawsze wiele przyczyn, nieraz bardzo odległych, np. dysfunkcja odległych mięśni i nieprawidłowa technika treningu, twarde podłoże lub niewłaściwe obuwie. Leczenie powinno być zindywidualizowane i wielokierunkowe. Powinno być wreszcie rozpoczęte jak najwcześniej. W leczeniu pomija się często niezwykle ważne protokoły ćwiczeń ekscentrycznych, jak np. protokół Alfredsona w leczeniu entezopatii ścięgna Achillesa. Nie bez znaczenia jest odpowiednie łączenie metod np. fali uderzeniowej, terapii punktów spustowych oraz terapii manualnej. W wybranych przypadkach trzeba sięgać po iniekcje osocza bogatopłytkowego lub inne środki.